زبان عشق تو گویاتر از زبان عشق من است

آمدم مهد ،دنبالت.

افسانه جون،لباس هات را تنت کرد.

با نگاهم قربانت می شدم .

تمام راه را دویده بودم تا دیر نرسم.

اصلا دلم تنگ شده بود برای چشم‌های سیاهت.

راه افتادیم.

دست نازک و ظریفت توی دستم بود.

باهات حرف می زدم...

گفتم:

مانلی!

 امروز  خیلی دلم برات تنگ شد.

باهام حرف بزن .

دلم  برای صدات تنگ شده.

چیزی بگو عزیزی ...

هیچ نگفتی.

 یکباره اما لب های کوچکت را  نرم و آرام لمس کردم روی دستم.

دستم را  می‌بوسیدی.

خم شدم.

بوسیدمت با عشق.

گفتم:

دستمو نبوس جوجو! باهام حرف بزن.

بار دیگر ،بوسه ی پری وارت را روی دست های سرد و خسته ام احساس کردم.

تو با زبان و نگاه خودت زندگی می کنی.

 با زبان خودت حرف می زنی.

با زبان خودت عشق می ورزی.

و من آرام آرام می آموزم که باید تو را

آنگونه  که می خواهی و هستی

باور کنم.

دوستت دارم های بسیار برایت.