شعری از فریده حسن زاده

در جواب ِ دخترم که پرسيد: چرا مرا به دنيا آوردي؟

زيرا سال‌هاي جنگ بود

و من نيازمند ِ عشق بودم

براي چشيدن ِطعم آرامش.

زيرا بالاي سي سال داشتم

و مي ترسيدم از پژمردن

پيش از شکفتن و غنچه دادن.

زيرا طلاق واژه اي ست

تنها براي مرد و زن

نه براي مادر و فرزند.

زيرا تو هرگز نمي‌تواني بگويي:

مادر ِ سابق ِ من

حتي وقتي جنازه‌ام را تشييع مي کني.

و هيج چيز، هيچ چيز در اين دنيا نمي تواند

ميان ِ مادر و فرزند جدايي افکند

نفرت يا مرگ حتي.

و تو بيزاري از من

زيرا تو را به دنيا آورد ه ام

تنها به خاطر ِ ترسم از تنها ماندن

و هرگز مرا نخواهي بخشيد

تا زماني که خود فرزندي به دنيا آوري

ناتوان از تاب آوردن ِ خاکستر ِ سوزان ِ

روياهاو آرزوهاي دور و درازت

***

In Answer to My Daughter : Why Did You Bring Me Into Existence?

Because it was wartime

and I needed lovemaking

to taste a bit of peace.

Because I was over thirty

and I needed blooming

before becoming droopy.

Because divorce is a word

for men and women

not for mothers and children.

Because you can never say:

my ex-mother

even when you attend my funeral.

And nothing, nothing in this world

can separate a mother from her child

neither hate nor death.

And you hate me

because I brought you into existence

only for my fear of loneliness

And you’ll never forgive me

until the day you bring a child into existence

Unable to bear the burning ashes of your dreams.