تقصیر من نبود

مهد قبلی (مهد نگین ) را خیلی دوست داشتی.

خو کرده بودی به آنجا.

هر بار که می رساندمت به مهد،

با شوق و آغوش باز ،وارد مهد می شدی و نگران ماندن و رفتن من نبودی.

الهام و باران را خیلی دوست داشتی.

حتی احسان و پارسا را که می گفتی اذیتت می کنند.

من اما مجبور شدم مهدت را عوض کنم

 و مجبورت کردم این تغییر غیر دلخواهت را بپذیری.

راه طولانی بود.

باید به دندانت می گرفتم تا برویم و برگردیم.

خسته می شدم و تو را هم خسته می کردم.

به خودم حق دادم،

با وجود دلبستگی و وابستگی ات

تصمیم بگیرم و مهدت را عوض کنم.

برای من بهتر شده است.

از آوردن و بردنت خسته نمی شوم.

مهد جدید ،نزدیک خانه است.

با عجله خودم را می رسانم و برت می دارم و می برمت.

تو اما ناراحتی.

هر روز با غصه و اعتراض،بلند می شوی.

کلی کل کل داریم با هم تا راهی مهد بشویم.

راهکارهایم برای آشتی دادنت با مهد جدید جواب نداده است.

عزیزم

ما گاهی ناگزیریم

و من به همراهی و پذیرش تو نیاز دارم

اما اگر ببینم خیلی غصه می خوری

ناچار می شوم

برایت چاره ی بهتری بیندیشم.

بوسه و دعای من برای تو.