دردت به جانم مانلي...

نیمه شب از خواب پاشدی.

با بغض و غصه گفتی که زانوت درد می کند.

شروع کردم به ماساژ دادن .

خوب نشد.

کلافه بودی و غصه دارت شدم.

گفتم:

می خوای روی پام بخوابی تا برات قصه بگم؟

با اکراه پذیرفتی.

بالش را گذاشتم روی پاهام و تو را هم.

ساختن  و بافتن و گفتن قصه را همزمان شروع کردم.

 قصه ي آقاي درد و زانوي ني ني

یکی بود

یکی نبود

نی نی قصه ی ما

هی از پله ها بالا و پایین می رفت و بازی می کرد.

اون روز حسابی پاهاش خسته شدند

شب که خوابید

آقای درد  یواشکی آمد و  روی  زانوی خسته ی نی نی نشست.

زانوی نی نی دردش آمد

و نی نی  با غصه  از خواب ناز بیدار شد

مامان نی نی حسابی غمگین شده بود

برای اینکه پای نی نی خوب شود

 پای نی نی رو ماساژ می داد و نازش می کرد

بعد یکباره فکر خوبی به سرش زد

 یواشکی آقای درد رو از روی زانوی نی نی برداشت

و اون ر و گذاشت روی زانوی خودش.

آقای درد

می خواست روی پای نی نی بمونه

اما مامان نی نی گولش زد و

اونو برداشت و گذاشت روی پای خودش

نی نی یکدفعه متوجه شد که دیگه زانوش درد نمی کنه.

با خنده و خوشحالی به مامانش گفت

مامان دیگه پام درد نمی کنه

مامان نی نی با خوشحالی نی نی رو بغل گرفت و گفت

دردت به جونم...

قصه تمام شده بود و من مثل مامان قصه

داشتم دردها را مثلا از روی پای تو برمی داشتم

و می گذاشتم روی پای خودم

تو هم با خنده وارد بازی شدی

دستت را مشت می کردی

و مشتت را پر از درد

 دردها را برمی داشتی از روی پات و

می گذاشتی روی پای من

قصه و بازی

درد را از یادت برد

و چشم های سیاهت

آشیان خواب شد

پیش از آنکه بخوابی اما

زانوی مرا بوسیدی

قصه ی آقای درد  باورت شده بود

نزدیک صبح بود

که در آغوش هم

زندگی را از یاد بردیم